Kia ora!!

Het is alweer een tijdje geleden, maar mijn reis was nog niet klaar na mijn laatste post. Ondertussen ben ik alweer 3 weken thuis in het koude weer en langzamerhand begin ik alweer te kijken voor een volgend avontuur.

In mijn laatste post vertelde ik dat ik in Rotorua op een andere bus zou stappen om de oostkust van Nieuw-Zeeland te bezoeken. Na lang wachten op de bus was hij eindelijk daar. Een klein busje voor maximaal 16 personen, dat was wel iets anders dan een bus voor 30 man. Voor de verandering waren er nu niet alleen maar mensen die alleen reisden of met 1 of 2 vrienden, maar ook een Maleisisch gezin! Met een volle bus vertrokken we naar Gisborne om daar onze eerste nacht door te brengen. Maar voordat we naar onze slaapplaats gingen hebben we eerst een aantal korte tussenstops gemaakt.

Onze eerste stop was bij Waiotahi Beach, een mooi uitkijkpunt op het strand bij 2 soort van totempalen uit hout gesneden. De totempalen staan voor de Europeanen en de Maori's die elkaar daar ontmoette. In het bijzonder een Maori vrouw en een Europese man. Erg mooi om te zien, vooral met de zee op de achtergrond.

Onderweg naar onze volgende korte stop hebben we heel veel mooie dalen gezien bestaande uit rivieren, steen 'strandjes' en native forrest. Het was zeker geen straf om zo lang in het busje te zitten, het landschap is echt adembenemend.

De tweede stop was de Titirangi Look Out op de Kaiti Hill. Een plek waar je prachtig uitzicht had op de stad Gisborne en zijn omgeving. Halfverwege deze berg kwamen we een standbeeld van Kapitein James Cook tegen. Hij was de eerste Europeaan die voet zette aan Nieuw-Zeelandse bodem in 1769. Nieuw-Zeeland is dan ook een van 's werelds jongste landen.

Na de tweede stop zijn we door gereden naar onze overnachtingsplaats. Dit was op de meest oostelijke plek in Nieuw-Zeeland. Na het diner hebben we op het strand rond een kampvuur een heel gezellige avond gehad. Met het geluid van de zee op de achtergrond een een sterrenhemel die je alleen maar op Discovery Channel ziet. Je kent de plaatsjes wel waar je tussen de duizenden sterren een soort van oranje/roze stof ziet, altijd heb ik gedacht dat dit photoshop was, maar iets mooiers dan dat heb ik nog nooit gezien. Wanneer je hier op een heldere avond/nacht naar de lucht kijkt vind je de sterren vast al geweldig. Maar daar, is het echt ongelofelijk, nog nooit heb ik zoveel heldere sterren op één avond gezien.

Omdat deze plaats vlak langs de eerste tijdzone lijn ligt waar de dag begint word het 'the first place in the world to see the sunrise' genoemd. De volgende ochtend wilden we dan ook de zonsopgang bekijken, maar helaas was het hier te bewolkt voor. Na nog een tijdje te wachten tot de wolken weg gingen, wat niet zo mocht zijn, zijn we weer de bus in gegaan. Op naar Tolaga Bay Warf.

Tolaga Bay Warf is een 660 meter lange pier in zee, de langste van Nieuw-Zeeland gelegen in een prachtige baai. Met aan de ene kant enorm grote rotsen en aan de andere kant een klein strandje en uitzicht op bossen en bergen. Hier kregen we ongeveer een uurtje de tijd om van de omgeving te genieten, de beentjes te strekken en een duik te nemen vanaf de pier. De mensen die mij in de tijd dat ik terug ben hebben gesproken of mij op facebook volgen weten vast wat er hier gebeurd is. Een trafisch ongeval met één van onze groepsgenoten. Het was een heerlijke dag en perfect weer om te zwemmen. Samen met een aantal anderen sprong ik een paar keer van de pier af. Na de sprong zwommen we vrijwel meteen terug naar de ladder om terug de pier op te klimmen en sprongen we nog eens. Na een aantal sprongen vond ik het wel mooi geweest en begon ik terug naar land te lopen.

Eenmaal halfverwege de pier rende onze tourguide/buschauffeur Jason de pier op. Wat ik een beetje vreemd vond, omdat we nog maar een kleine 20 minuten hadden voordat we weer terug de bus in zouden stappen en Jason nogal stipt was. Ik keek nog even achterom om te kijken of er iets aan de hand was. Maar voor mij leek het oke, dus ik liep verder. Eenmaal op het land aangekomen bij een aantal andere groepsgenoten vertelden zij me dat de Maleisische familie aan het einde van de pier naar Jason zwaaide, waarop hij de pier op rende. Ik vond het vreemd, maar dacht er niks bij het was tenslotte een prachtige dag, wat kon er mis gaan?

Jason rende terug naar land om zijn surfplank te halen en weer terug de pier op. Ik werd toch wat nieuwsgierig want dit was vreemd. Voordat Jason de pier terug op rende vertelde hij kort wat er aan de hand was. Ik begon me op dat moment toch een beetje zorgen te maken dus ik rende samen met nog 2 anderen de pier op. Eenmaal daar kregen we te horen dat de jongen (37) van het Maleisische gezin ook van de pier was gesprongen en daarna gewoon, normaal, gecontroleerd in zee leek te zwemmen. De rest van de mensen was ondertussen alweer terug op de pier, om op te drogen voordat we de bus weer in moesten. En omdat hij er gecontroleerd leek, ging de rest gewoon verder waar ze mee bezig waren. Tot het moment waarop ze een kuch en een soort kreet hoorden vanonder de pier. Een van onze groepsgenoten sprong in het water om polshoogte te nemen. Hij zag dat de Maleisische man in moeilijkheden was, zwom naar hem toe en pakte hem vast. Met dat hij de man vast had probeerde hij naar de trap te zwemmen. Wat door de deining toch best moeilijk was. Met de eerst volgende golfslag werden ze tegen een pilaar van de pier aan geslagen en naar de bodem gezogen. De jongen moest hem wel los laten om zichzelf te helpen. Hij liet de jongen los en zwom naar boven, waar hij een stalen soort pijp die uit de pierstak kon vast pakken. Terwijl hij aan de pijp hing zocht hij naar de Maleisische man, maar nergens zag hij iets wat ook maar een beetje op een lichaam leek.

Toen hij het water uit kwam bleek dat de hulpdiensten al waren gebeld en was Jason gearriveerd met zijn surfplank. Jason sprong het water in en ging opzoek naar de Maleyer. Op het moment dat de jongen uit het water kwam stond ik ook op het einde van de pier, te praten met de andere mensen uit onze groep die op het moment van aanwezig waren. Samen met hun heb ik vanaf de pier gezocht in het water of we enig teken van leven zagen. Er kwamen een helicopter, twee reddingsbootjes en twee duikers om te zoeken. Maar na bijna 4 uur te hebben gezocht was er nog steeds geen spoor van leven.

De rest van de Maleisische familie was verscheurd, gebroken en erg emotioneel. Het gezien bestond uit, vader, moeder, broer en zus (tweeling) en tante waarvan de broer van de tweeling was verdronken. De moeder was gebroken, de noodkreten, het huilen en heel haar doen en laten waren verschrikkelijk om te zien. De vader hield zich groot, net als de zus en de tante. De tante kwam nog maar mij toe, om te zeggen dat ze het zo erg vond dat ze onze vakantie 'verpest' hadden. Het was heel zwaar om haar zo te zien en ik heb dan ook nog even met haar staan paten, om haar duidelijk te maken dat onze vakantie niet verpest is. Maar juist die van hun. De familie was op vakantie in verband met Chinees nieuwjaar, want van origine waren ze Chinees. Wat een leuke vakantie moest zijn, liep uit in een vakantie met een dodelijke afloop.

De familie stond erop dat wij onze reis zouden voort zetten. Zij kregen namelijk accomodatie aangeboden terplekke totdat het lichaam gevonden was. Uit respect voor de familie hebben we als groep besloten om hiernaar te luisteren en zijn we met dubbele gevoelens naar onze overnachtingsplaats gegaan.

Aangekomen op onze overnachtingsplaats hebben we eerst even de tijd genomen om er even over te praten en na te denken. Want als je zo iets van dichtbij mee maakt is niet niks. Het was een prachtige, rustige locatie waar we alle tijd en ruimte hadden om op onze eigen manier er even bij stil te staan. Het was een soort hostel in the middle of nowhere aan zee. Vanaf een mooi grasveld liep je een trappetje af naar een jacuzzi, en als je het trappetje nog verder afliep stond je op het strand, met prachtige rotsen in het water. 's Avonds hebben we met een groepje even goed gebruik gemaakt van de jacuzzi met wat biertjes en wijntjes. Met de prachtige sterrenhemel boven ons, en de prachtige zee voor ons was dit een hele mooie, indrukwekkende manier om de dag af te sluiten.

De volgende dag zijn we na een paar stops gelijk terug gereden naar Rotorua, ons eindpunt. Dit omdat we heel veel tijd waren verloren vanwege het ongeval. Hierdoor hadden we best veel tijd verloren, waardoor we een nacht hadden overgeslagen, inclusief een aantal stops. Op terug weg naar Rotorua zijn we nog gestopt bij een woodcarving galerij. De eigenaar deed het houtsnijden en schilderen als beroep en hier mochten wij ook wat van de carvings verven als we dat wilden. Ik heb dit ook gedaan en vond het geweldig! Het is eigenlijk gewoon een stuk hout dat ik aan het verven was, maar de Maori stijlen, versieringen en kunsten vind ik zo geweldig!

Na mijn creatieve geest los te hebben gelaten gingen we weer de bus in naar de meest oostelijke vuurtoren van Nieuw-Zeeland, een Manuka honig fabriekje (een speciaal soort honing) en een macademia noten plantage waar ze de meest lekkere zelf gemaakte macademia ijs hadden!! De plantage had een soort terras wat het mooiste uitzicht gaf wat ik in heel mijn reis heb gezien en alle paden waren niet van kiezels maar van macademia omhulsels.

Daarna zijn we terug naar Rotorua gereden en ben ik terug op een andere bus gesprongen. Weer een grote bus deze keer en op naar Lake Aniwhenua en Taupo!

Vanaf Rotorua naar Lake Aniwhenua was een erg lange rit voor mijn gevoel, maar eenmaal aangekomen was het prachtig. We sliepen aan een meer met voor de verandering, super comfortabele bedden:) Hier heb ik geleerd hoe de Maori's vlechtkunst moet, flaxen. Ook wilde ik hier paling leren vangen in het meer met mijn handen. Maar door het weer van voorgaande dagen kon dit helaas niet door gaan. Het diner was tipisch Maori bereid in een put in de grond. Er word een kuil gegraven waarin ze een vuur maken. Op dit vuur worden speciale stenen gegooit. Dan worden er manden op elkaar gestapeld waarin het voedsel zit, dit in een speciale volgorde voor de garing goed te krijgen.dan worden er een heleboel natte dekens overgegooid, gevolgd door een zeil en heel vele zand. Na 3 uur is het eten dan eindelijk klaar en kan je aan tafel.

De volgende dag zijn we in een ontzettend harde regenbui vertrokken naar Taupo, en ging ik dan eindelijk één van de dingen van mijn bucketlijstje kunnen afvinken, namelijk: SKYDIVEN!! Van 4,5km ben ik uit een vliegtuig gesprongen met instructeur. Het was ge-wel-dig en ik zou het zo nog eens doen. De lucht was kraak helder waardoor je alles perfect kon zien en de uitzichten echt adembenemend waren. En eenmaal op de grond, was ik niet alleen onder de indruk van het uitzicht, maar stond ik ook stijf van de adrenaline, wat een kick!

Daarna zijn we door gereden naar Whakahoro. Een plek in the middle of nowhere, maar echt in the middle of nowhere want je had hier zelfs geen verbinding met je telefoon. Met een bus over veel te krappe bergpassen en bruggetjes voelde niet erg veilig, maar we zijn er gekomen.

Hier zijn we twee nachten gebleven en hadden we de kans het landleven van NZ van dichtbij te zien. De eerste nacht was er feest, het kampvuur ging aan en er kwam zelfs een 'DJ' draaien. Maar ik was zo moe, dat ik al lekker vroeg in mijn bedje kroop en zo was vertrokken. De volgende dag had ik een aantal activietien gekozen, namelijk een paardrij tocht en geiten jagen. Nu denk je vast, wat verschrikkelijk dat ze daar jagen op geiten! Maar volgens de eigenaren was dit nodig, omdat er een plaag van geiten is en zij een bedreiging vormen voor de enige echte kiwi vogels. In de ochtend ging ik met een gids en 1 ander person opzoek naar geiten. We hebben eerst letterlijk 3,5 uur rond gereden op de heuvels en bossen maar hebben geen geit gezien. Toen besloten we om de quad ergens stil te zetten en te voet opzoek te gaan. Na bijna een uur te hebben gelopen gaf ik het op, mijn benen wilde niet meer en ik zelf was er ook wel klaar mee. Een plaag aan geiten, maar geen geit te zien.. Dus ik liep terug naar de quad. Hier heb ik lekker in het zonnetje gelegen en met iemand anders uit de groep zitten praten die langs kwam gelopen. Iemand die heel streng tegen jagen was en mij daar ook wel van wilde overtuigen. Wat hem niet gelukt is. Na een tijdje hoorde ik ineens schoten, en ja hoor een 20 minuten later kwam onze gids en mijn groepsgenoot terug gelopen. Allebei een bebloed shirt van het dragen van de geit en het konijn. We zijn met onze buit terug gereden naar het kamp en daar hebben we ze gevild en hebben we een paar mooie stukjes vlees gekregen die ik 's avonds zou klaar maken voor de groep.

Na het ochtend jagen ben ik 's middags op een paard gesprongen en hebben we een prachtige tocht gemaakt door het mooie Nieuw-Zeelandse landschap. Maar oh wat had ik een zere kont na 4 uur paardrijden!!

's avonds ging ik samen met een groepsgenoot geit en konijn van de BBQ klaarmaken. Maar omdat ik de barbeque niet aankreeg vroeg ik hulp aan de jongen die mij ging helpen met klaarmaken. Met veel moeite kreeg hij eindelijk de barbeque aan, en net toen we elkaar een high-five wilden geven omdat hij aan was.. vloog de complete barbeque in de hens!! Hij heeft hem snel uitgezet en het gas maar afgekoppeld en we zijn veilig in de keuken verder gegaan met klaarmaken.

Bijna niemand wilde wat van het vlees eten, de één vond het zielig, de ander was vegetarier en weer een ander at alleen koosjer eten. Best jammer, want het was echt heel lekker! Maar des te meer was er voor de rest!

De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar het Tongariro National Park. Hier kon je een hike doen op de Tongariro Alpine Crossing. Een enorme slapende vulkaan. Dit heb ik maar achterwege gelaten, want ik had nog steeds last van mijn kont en van mijn benen. Dus ik heb de buschauffeur geholpen met het schoonmaken van de bus en ben daarna samen met twee anderen in de jacuzzi op onze verblijfplaats gesprongen.

's Avonds toen iedereen terug was hebben we gezellig gedineerd met z'n allen en hebben we nog wat drankjes genuttigd onder de sterren.

De volgende dag vertrok de rest al vroeg, zij gingen naar het zuider eiland van Nieuw-Zeeland. Behalve ik en 2 anderen uit onze groep. Wij gingen terug naar Auckland. De busreis was echt, echt, echt ontzettend lang! Eenmaal in mijn hostel in Auckland was ik blij dat ik een bedje had. Totdat ik mijn kamer in kwam... Op mijn kamer sliep een Italiaan samen met zijn vriend, die dacht dat hij DJ was. Maar de herrie die hij maakte, ja echt ik werd er niet goed van. Wat voor muziekstijl dat was weet ik niet, ik kon het gewoon iet plaatsen! Haha, maar gelukkig waren ze allemaal wel heel aardig.

Ik heb twee nachten in dit hostel geslapen voordat mijn vlucht vertrok. Ik heb heerlijk geslapen en was blij om eens even een tijdje niks te doen in plaats van continu in de bus en uit de bus te springen. Behalve toen ik in de bus naar het vliegveld zat. Aan de ene kant was ik blij om weer naar huis te gaan, aan de andere kant had ik het gevoel nog maar 10% van Nieuw-Zeeland te hebben gezien. Ookal was ik er wel aan toe om naar huis te gaan, van mij had het nog wel wat langer mogen duren.

Een 10,5 uur durende vlucht naar Kuala Lumpur, Maleisie en vanaf daar nog eens bijna 14 uur naar Amsterdam om vervolgens nog eens bijna 3 uur in de auto te zitten. Ik keek ontzettend op tegen de terug reis! Niet omdat ik terug naar huis ging, maar de reis opzich. In totaal ben ik bijna 29 uur aan het reizen geweest voordat ik voet mocht zetten in mijn huis.

Nu, eenmaal een paar weken thuis, ben ik eindelijk van mijn jetlag af. Het heeft me ongeveer 2 weken gekost om daar helemaal vanaf te zijn. Strakjes kan ik weer lekker beginnen met werken en ik heb me ook ingeschreven voor een nieuwe opleiding. Na veel en ontzettend lang te twijfelen heb ik gekozen voor journalistiek in Utrecht. Het is jammer genoeg een loting studie dus ik zit voorlopig nog even in spanning of ik aangenomen word of niet. Maar ik ben wel al lekker aan het rondneuzen voor een kamer.

Na dit geweldige avontuur is het voor mij tijd om weer aan een nieuw avontuur te beginnen, studie in Utrecht. Maar stiekem heb ik alweer een nieuwe reis in mijn hoofd, namelijk: vanaf Moskou met de trans Siberie express naar Mongolie om daar een aantal weken te blijven. Dan verder met de trans Siberie express naar Peking in China om een tijd in China te blijven en dan naar Japan met eventueel nog een stop in Zuid-Korea.

Ze zeggen wel eens dat drugs, roken, alcohol, gokken en tattoo's verslavend zijn. Maar ik denk dat reizen nog veel verslavender is. Nu ik zo'n klein stukje van de wereld heb mogen zien, ben ik alleen nog maar meer nieuwsgierig geworden naar de rest. En dan met name de gebieden waar niet iedereen naartoe gaat.

Hoeveel zin ik ook heb om te reizen en hoe jammer ik het vond om terug te komen, zo blij ben ik toch eigenlijk wel om weer terug te zijn. Want er is maar 1 plek die echt Zeeland genoemd mag worden, en dat is hier.

XOXO

Sinitta